Monday, December 29, 2014

2 கவிதைகள்



               விவேகானந்தம்

                                                       நீல பத்மநாபன்

  பிறரின் தீவினையால்
    சுயவதைப்புள்ளாகலாமா?
    திடமாய் நில்
    தீரமாய் எதிர்கொள்
    தீவீரமாய் சுயகர்ம மார்க்கத்தில்
  பயணித்திடுவாய்…..


        திருப்பிறவி தினத்தில் ஒரு தீனக்குரல்
                                        நீல பத்மநாபன்
        பார்வை செல்லும் இடங்களிலெல்லாம்
        முழுமையில்லா பிம்பங்கள்
          அரைக்குறை காட்சிகள், கர்மங்கள்..
         குறையான நிறைகள்
        கோடுக்கு வெளியிலாகிவிட்ட
      கோலப்புள்ளிகள்....
        பார்வையைத் தீட்டித்தீட்டி
         பழுதாகிப்போன  விழிகள்.
        அகக்காம்பில் அறைகள் விழுந்தபோது
        பகைவனுக்கு அருள்வாய் எனவோ
         என்னசெய்கிறோமென செய்யும்
        அவர்களை மன்னிப்பாயாக என்றோ
        வேண்டத்தெரியாது
       இன்னாசெய்தார்க்கு இனியவை, நல்லவை
       அவர் நாணுமாறு  செய்யவும் இயலாது
        பரிபூரணன் பாதத்தில் சரணடைய
       சாந்தியும் சமாதானமும் இல்லாது
       நைந்துபோன உள்ளமுடன்
      வெந்துவிட்ட உறுப்புக்களுடன்
      காத்துக்கிடக்கிறான் ஒரு பாவி          
        25 டிசம்பர் 2014

                                                  












Saturday, October 25, 2014

நூறு

       


            

                   நூறு

           நீல பத்மநாபன்

           மீண்டும் வெறிச்சோடிப்போய்விட்ட
            அகமும்  புறமும்…..
            சத்தங்கள் சந்தடிகள்
           அதிகமாய் காதுக்குள் எட்டுவதில்லை
      நெருங்கி வந்து குரலைக் கூட்டியும்
      அங்கசேஷ்டைகள் செய்தும்
      புரியவைக்க  முயற்சி.....,
      நெற்றியிலும் சிரஸிலும் விபூதி இடவைத்து
      பாதம் தொட்டு நமஸ்கரித்து ஆசி பேறு....,
      மாறி மாறி மைக் முன்னாடி போய் நின்று
      வாய் கைகள் ஆட்டி அசைத்து பல்வேறு
      முக பாவங்களுடன் நீளமாய் சொற்களின் பொழிவுகள்...,
      முன்னால் சிரித்து கையடித்து ரஸிக்கும் முகங்கள்..,
     கண்ணைக் குருடாக்கும் காமறா, வீடியோ வெளிச்ச வீச்சுக்கள்
     சாப்பாட்டுப் பந்திகள்...! அரட்டை அளவளால்கள்...
            தாம்பூல, இனிப்புப் பைகள்  பெற்று விடைபெற்றுக்கொண்டு
     அவரவர் இடங்களுக்கு திரும்பிச் சென்றுவிட்ட
      பிள்ளைகள், பேரர்கள், கொள்ளுப் பேரர்கள்,
      உற்றம் சுற்றம், தெரிந்தவர், தெரியாதவர்கள்,
      பக்கத்தில் உள்ளவர், தூர தொலைவு வாசிகள்...,.
      எல்லோரும்  எல்லோரும்.....!
      விட்டுச்சென்ற பூமாலைகள்...,பொன்னாடைகள்...,
      பழ வகையறாக்கள்..,இனிப்புப் பண்டங்கள்...,
      பரிசுப் பொருட்களின் வண்ணக்கலவைப்
      பொட்டலக் குவியல்கள்.........
     எல்லாம் எல்லாம் சுபமாய்முடிந்து
      மண்டபத்திலிருந்து பழையபடி
      இந்த இரண்டறை கூட்டுக்குள்
       மீண்டும் வெறிச்சோடிப் போய்விட்ட
       அகமும் புறமும்........... 



Tuesday, September 30, 2014

1)வலியும் கிலியும் 2)மூட சொர்க்க




  
        நீல பத்மநாபன்

           
1          வலியும் கிலியும்
 
வலியை சகித்துக்கொள்ள
நெடுநாள் பயின்று பயின்று
ஒரளவுக்கு பழகமுடிந்தும்
வலிகள் வரப்போகிறதென்ற
ஆரம்ப சைகைகள்
கிடைக்கத் தொடங்கையிலேயே
நெஞ்சில் வந்து உடும்பாய்
கவ்வுக்கொண்டுவிடும்
வரப்போகும் வலியை
நினைந்துள்ள கிலி.......!
அதை அப்புறப்படுத்த
எடுத்துக்கொண்ட
அப்பியாசங்களெல்லாம்
தோல்விக்குமேல் படுதோல்வி
என் செய்வேன்..,.என் செய்வேன்...,
பராபரமே..............
         
2        மூடசொர்க்கம்
 
புருஷாயிசின் முக்காலே முண்டாணியும்
கொஞ்சம் விவேகமுடன் வாழ முயன்றதால்
கிடைத்த பயனென்னமோ நரகம்தான்.....!
மிஞ்சியுள்ள மிச்சசொச்சம் நாட்களை
முட்டாளாய் கடத்திவிட்டாலென்ன என்றொரு
யோசனை......, நடக்குமா……?
 



INTERFACE OF POETRY AND TRANSLATIONS IN SOUTHERN LANGUAGES

                                                     BHASHANTARA ANUBHAVA--
    
INTERFACE OF POETRY AND TRANSLATIONS IN SOUTHERN LANGUAGES
Neela Padmanabhan
(Talk as Chairperson in the first session of National seminar of Sahitya Akademi at
Thiruvananthapuram on August 30 2014)
 
Nowadays when one turns the pages of periodicals or supplements of newspapers one cannot but come across short poems on light and heavy subjects. Most of them deal with contemporary social problems with sharp and piercing diction. In between serious cerebral and hair-splitting analysis of current topics, it is no surprise that these crispy poems easily catch hold of readers’ mind kindling their emotions as well as thoughts. I think it is common not only in regional languages but also in English. It does not mean that lengthy poems like epics on grave issues being written with great efforts are either under estimated or neglected.

As a vast country of many languages, it is not surprising that readers those who have an aesthetic urge desire to share their reading experience to another language quite familiar to them. As Jean Paris pointed out that a poet is first a translator, the translator of an unknown world to which he gives a tangible form, a sensitive expression. In effect both the poets and translators are re-creators or co-creators.

Though the form, content and development of poetry in all Indian languages including southern ones are uneven, there are certain common features like poverty, hunger and diseases, social evils, tension and conflict between idealism and realism, between tradition and modernity etc. Of these, translations of contents of contemporary nature to another language win the popular attention easily and quickly. I recollect here the English translation by late T.K.Duraiswami(Nakulan) of a short Tamil poem of late Shanmuga Subbiah appeared few years ago (1974) in the anthology New Writing  in India edited by Adil Jussawalla. Let me read that poem which is quite relevant not only to law framing houses but also to the whole country, even today;
             
AFTER READING THE DAILY

Of the top floor

 Of Parliament House

A dead rat

Stinks.Phew!

 Is there no one

To sweep it away

And bury it

 Fathoms deep?

 In this land

The only thing

That can be said

For the likes of us

Is

 We can smell things.

 You great ones

 Who rule over us

 Haven’t you the heart

To feel it?
 
                        1968
                        I shall read the Tamil original;

 CHEYTHI THAALONDU PADITHU VITTU

 Arasiyal veettin

Mel thattil

Eli chethu

Naaruthayyoo!

Athai eduthu

puthaithiduvoor

Evarumillaiyaa?

 In nattil

 En poondrookku

Iruppathellaam

 Muukku mattumthanaiyyaa.

Emai yaalum

Periyuuree

Athai unara

Ungalukku

 Ulamendru ondru

Undoo aiyyaa!
 
1968

 Since the translator is a scholar cum poet in the both languages he more or less succeeds in bringing the form along with the content of the source language to the target one. However, in most of the cases form, diction, phonetic elements, ambiguity-dhwani etc of the individuality of a particular poet cannot be brought to another language.

In fact, translation means introducing the culture of one language to another one. To find out exact equivalent of the words that have minute meaning in one culture to another culture is a Himalayan task. Also there are entirely different colloquial terms-snags and proverbs even in one language which are not popular among the usage of that particular language itself. That is why Robert Frost has made the cryptic comment, “Poetry is that which is lost in translation.” However, even if all translations are imperfect in the larger sense, it is somewhat a necessary evil, which cannot be avoided in a pluralist society like India.  

When one comes specifically to the translating  experience-Bhaashaanthra Anubhava of poetry in Southern languages, even though   above mentioned aspects hold good in general, there  may be some ease because of the historical and geographical nearness of the four languages of these regions viz Tamil, Malayalam, Kannada and Telugu. On approaching the translation among these languages from one to another one can make use of the Sanskrit words, as they are prevalent in all the three, except Tamil. As all these four southern languages belong to the same Dravida Gotra, other three languages have no aversion to Sanskrit; instead they have some affinity with it, like English has to Greek and Hebrew.     I don’t want to discuss here the age old historical, political and social background of Tamil Nadu which led to this puritan attitude of the anti-Sanskrit feeling.   But, when I was engaged by Sahitya Akademi a few years back to translate Ayyappa Paniker’s Malayalam poetry collection in to Tamil, Sanskrit words used by the poet have not been substituted with equivalent pure or standard Tamil words, as far as possible because of my ambition to bring the individuality and sweetness of the poet to Tamil. Of course, no particular language can claim that Sanskrit is only its possession and all Indian languages have an equal right to Sanskrit. 

Another major problem to be tackled in translation is slang or colloquial terms and proverbs, as I mentioned earlier. For example, Ayyappa Paniker’s original Malayalam version of one of his cartoon poems Moshttaavu in Ayyappa Panikerude Krithikal Volume 2 (1994);
 
Verumoru Moshttaavaayorenne
Kallanennu Vilichille,   (page 102)


Here the two words Moshttaavu and Kallan have the same meaning thief, but different effects in the poem. In Tamil, I had to translate the lines as follows, though I am not fully satisfied;

Verumoru Thirudanaana Ennai
Kallanendru Azhaithaaye,

Of all Indian languages especially southern I find Tamil and Malayalam have many resemblances-similarities and nearness not only in the languages but also in people’s culture and behaviour. Hence translation between these two languages is not painstaking and tiresome if it is done with enthusiasm and enjoyment. When a few years ago some modern Tamil poems were transliterated to Malayalam alphabets in Kerala Kavitha-a Malayalam poetry journal, as requested by Ayyappa Paniker, Malayalam readers experienced not much difficulty to understand them. The spirit and overall poetic beauty of even many stanzas of the classical Tamil literature, for example in world famous Thirukkural- one of the great classics of Tamil literature authored by the Saint poet Thiruvalluvar in between 2nd century B.C. and 8th century .A.D. can be communicated to a certain extent to Malayalam readers by transliterating it. Here, I shall quote-transliterate the first stanza of Kural hereunder in English, as a sample;

Akara Muthala Ezhuthellaam Aadhi
Bagavan Muthathre Ulaku.

Meaning; just as all the alphabetical letters have the letter “A” for their first, the whole universe has God, the Eternal as its first.

Before concluding, as I indicated earlier, I would like to point out that it is very difficult to bring to another language the individuality in the craft of writing, namely diction, form of expression to another language. Nowadays, there is a common tendency among most of the translators content themselves by translating mechanically only the main content or central idea as a newspaper report in the conventional or standard style of the target languages, ignoring completely individual flavour of the poetic language in diction, rhythm etc. Of course, it may be appreciated as it can be read like the original work in the translated or target language. But, how can a sincere or genuine translator neglect or sacrifice the unique individuality or personal stamp achieved by the poet after a long period of efforts, experiments and experiences, trial and error method, as penance. Hence, a good translator of poetry should have at least an inner consciousness to segregate translation or trans-creation from adaptation. For example, though Thirukkural is a work of ethical aphorisms on high moral ideas and ideals applicable to the whole universe, its greatness lies not only on this aspect; but also the peculiar-unusual way of expression of the content or form that compressed in one and half line metre-stanzas. Even a couplet cannot be fully interpreted in many pages. Most of the translations in other languages are only commentaries. A few attempts of translations in verse form have not succeeded, as the lines in them could not be suppressed within crispy one and half or two lines, as in the original. However, we may content ourselves with the view that something is better than nothing.

On the whole, as indicated earlier, the translator should have at least this consciousness and awareness of bringing not only the content and dimensions of the poem he intend to translate but also the individuality of that poet’s particular diction and craft from the source language to target language.

I shall conclude my words with reading of one of my recent short poem Vanaprastham. First, English version, then Tamil original and Malayalam version;

 

VAANA PRASTHAM
                                                                            Neela Padmanabhan
 
Same sex mingling has now a social license

And no bar nowadays….

Under the veil of friendship

first ashramam has cracks

without waiting for next ashramam

and without the fear of society…..

There is no forest in these days

for the third ashramam to live…

One may practice it in home and outside….

Though no scare from life partner

who is now interested

neither in sex nor in lovemaking ,

one should know to overcome

the pinpricks  on materialistic necessities

that come from that partner everyday…..

If the urge due to past experience

on biological necessity arises

and jumps to other places,

should  know to suppress and succeed it

as abandoned bitter fruit…

Though the superficial materialistic inclinations and desires

could be controlled to a certain extent,

if one cannot  conquer the hidden

minute feelings and urges

inherent, in born ,

the mass media

to give world wide publicity,

let the conquering practice continue

till the last breath….

be careful……

                                                                    (Translated from Tamil by the poet)
                          
 
வானப்பிரஸ்தம்
                      நீல பத்மநாபன்
 
                   ஒரின சேர்க்கைக்கு
                      சமூக அங்கீகாரம் ஒரளவுக்கு
                      வந்துவிட்டதினால்
                      நட்பெனும் போர்வையில்
                      ஊரார் பயமின்றி
                      அடுத்த ஆசிரமம் வரை காத்திராமல்
                      உடைபடும் முதல் ஆசிரமம்........
                      மூன்றாவது ஆசிரமத்துக்கானால்
                      இன்று போக காடில்லைதான்....
                      நாட்டிலே, வீட்டிலே பயிலலாம்.....
                      காம உணர்வுகள் அற்றுப்போன
                      வாழ்க்கைப் பங்காளி பற்றி
                      இவ்விஷயத்தில் பயமில்லாவிடிலும்
                      வேறு பல லௌகிகத்தேவைகளுக்காக
                      வந்துகொண்டிருக்கும் சீண்டல்களை
                      மறிகடக்கத் தெரியவேண்டும்....
                      “பட்டறிந்த தேக சுகம் விட்டுப்போகாமல்”
                      வேறிடங்களுக்கு தலைகாட்டித் தாவினால்
                      சீ சீ புளிக்குமென ஒதுக்கிவிடமுயலவேண்டும்...

                      ஸ்தூலமான லௌகீக வாசனைகளை
                      ஒரளவுக்கேனும் கட்டுப்பாட்டுக்குள்
                      நிறுத்த முடிந்தாலும்
                                                         உள்ளுக்குள்ளே                                                                
                      புதைந்து கிடக்கும்
                      சூக்குமமான பிறவி வாசனைகளை
                      அடக்கி ஆளாவிட்டால்
                      அனர்த்தங்களை பாரெங்கும்
                       பறைசாத்த காத்திருக்கும்
                       ஊடகங்கள்.... கவனம்.....
                       அடக்கியாளல் அப்பியாசம்
                       தொடரட்டும் கடைசிவரை.....
                                                                                                                
            ÕÞÈdÉØíÅ¢
ååååååÈàÜ ÉvÈÞÍX
å   ØbÕVP øÄßAí
åå ØÞÎâÙc ¥¢·àµÞø¢ ²ø{ÕßÈáí
åå èµÕKÄáæµÞIí
åå ØìÙãÆæÎK Îâ¿áÉ¿JßW
åå ÈÞGáµÞæø çÉ¿ßÏßÜïÞæÄ
åå ¥¿áJ ¦dÖ΢ Õæø µÞJßøßAÞæÄ
åå ©¿EáçÉÞµáK ¦ÆcæJ ¦dÖ΢.......
åå ÎâKÞÎæJ ¦dÖÎJßÈÞæÃCßW
åå §Kí çÉÞµÞX ÕÈÎßÜïÄæK.....
åå ÈÞGßÜᢠÕàGßÜᢠ¥ÍcØßAÞ¢.....
åå µÞÎÕßµÞøBZ ¥xáçÉÞÏ
åå ¼àÕßÄ ÉCÞ{ßæÏMxß
åå §AÞøcJßW ÍÏçAIÄßæÜïCßÜá¢
åå çÕæù ÉÜ ÍìÄßµ ¦ÕÖcBZAÞÏß
åå ÕKáæµÞIßøßAáK ¥ÜGÜáµæ{
åå Îùßµ¿AÞX ¥ùßÏâ.....
åå ¥ÈáÍÕߺîùßE çÆÙØᶢ ÕßGáÎÞùÞæÄ ÄÜæÉÞAß
åå çÕùß¿BZAí ºÞ¿ÞX dÖÎߺîÞW
åå »à...»à Éá{ßAáæÎæKÞÄáAß ÄUâ....
åå ØíÅâÜÎÞÏ ÍìÄßµ ÕÞØȵæ{
åå ²ø{ÕßæÈCßÜᢠÈßÏdLߺîí
åå ÈßùáJÞX ÉxßÏÞÜá¢
åå ©UßæaÏáUßW
åå ÉáÄEáµß¿AáK
åå ØâfíÎÎÞÏ ¼zÕÞØȵæ{
åå µàÝ¿Aß ¼ÏߺîßæÜïCßW
åå ¥ÈVjBæ{ ÉÞæøBá¢
åå ÉùæµÞGß Õß{ßçºîÞÄÞX µÞJßøßAáK
åå ÎÞÇcÎBZ ©×ÞV......
åå µàÝ¿Aß ¦{áK ¥ÍcÞØ¢ åå
     Äá¿øæG ¥Lc¢Õæø......     (Translated from Tamil by the poet)